حدیث غدیر در صحیح مسلم، مسند احمد و در بسیارى از منابع حدیثى اهل تسنّن چنین آمده است که راوى گوید:
رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله براى ما خطبه خواند. « ر. ک: صحیح مسلم: 4/ 1873، حدیث 36، مسند احمد بن حنبل: 5/ 498، حدیث 18815»
در تعبیر دیگر، راوى مىگوید: پیامبر خدا صلى اللَّه علیه وآله برخاست و براى ما خطبه خواند؛ ولى در المستدرک آمده است: پس پیامبر خدا صلى اللَّه علیه وآله برخاست و خطبه خواند و در آن خطبه حمد و ثناى الهى را به جاى آورد و مردم را به آن چه که خدا مىخواست موعظه کرد. « المستدرک: 3/ 110»
حافظ ابوبکر هیثمى در مجمع الزّوائد مىنویسد: راویان گویند: به خدا سوگند! پیامبر تمام امورى را که تا روز رستاخیز واقع مىگردد براى ما بازگو کرد. « مجمع الزّوائد: 9/ 105»
اکنون حق ما نیست که از راویان، محدّثان و کسانى که خود را امین بر سنّت رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله قلمداد مىکنند بپرسیم که به راستى این خطبهاى که پیامبر خدا صلى اللَّه علیه وآله در روز غدیر ایراد فرموده و تمام امورى را که تا روز رستاخیز رخ خواهد داد بیان نموده کجاست؟
چرا از نقل این خطبه خوددارى کردهاند؟ آیا این پرسش، پرسشى بىجا و بىمورد است؟
آیا تاریخ این حقّ مسلّم را به نسلهاى آینده نمىدهد که درباره عدم نقل چنین میراث گرانبهایى (که بنا بر نقل مجمع الزّوائد هیثمى مشتمل بر جمیع وقایع آینده و امور مهمّ مربوط به سرنوشت این امّت بود) گذشتگان را مورد مؤاخذه قرار بدهند؟ چرا و به چه دلیل از نقل این اثر گران قیمت خوددارى ورزیدند؟
پیامبر خدا صلى اللَّه علیه وآله در آن خطبه حمد و ثناى الهى را به جاى آورد و مردم را به آن چه که خدا مىخواست موعظه کرد.
پس مواعظ رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله در روز غدیر چه شد؟
تذکّرات آن سرور در آن روز چه شد؟
چرا خطبه را ترک کرده و نقل نکردند؟
مگر اینان حافظان سنّت رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله نبودند؟
مگر وظیفه مسلّم آنان نقل فرمایشات دُرَربار آن سرور عالمیان براى امّت نبود؟
چه شد که با خوددارى از نقل چنین میراث پربهایى خسارتى جبران ناپذیر بر پیکره ذخایر علمى این امّت وارد نمودند؟ آیا جوابى قانع کننده براى این خطاى گذشت ناپذیر مىتوانند ارائه دهند؟
منبع:
سید علی میلانی؛ نگاهى به حدیث غدیر، ص 26 الی28
