معارف دینی

ظاهر روایاتِ نبیّ مکرم اسلام و اهل بیت طاهرینش (علیهم السلام) بیانگر این است که گویا نفسِ انتظار فرج و امید به رخداد ظهور از مطلوبیت ذاتی برخودار است و بلکه از افضل اعمال است: افضل الاعمال انتظار الفرج. و لذا امت اسلامی باید دائماً در امید و شوق و پویایی و بالندگی به سر ببرند و از خمودی و سکون و بی تحرکی بر حذر باشند. و اگر چه؛ بنابراین که علائم و نشانه‌های ظهور فعلاً رخ نداده، مطمئن باشیم که فعلاً ظهور تحقق نخواهد یافت، ولی با این حال باید انتظار فرج را جزء روحیه‌ی اصلی خود قرار بدهیم و در هیچ حالی فاقد آن نباشیم. بنابراین چشم به انتظار ظهور بودن در هر حال لازم و مطلوب است اگر چه بدانیم این امر در آینده‌ی حتی دور اتفاق می‌افتد.

گواه بر درستی این ادعا روایتی است از امام صادق (علیه السلام) که در کتاب شریف «کمال الدین» از سدیر صیرفى نقل شده که گفت:

من و مفضّل بن عمر و ابو بصیر و ابان بن تغلب به حضور امام جعفر صادق (علیه السّلام) شرفیاب شدیم. دیدیم حضرت روى زمین نشسته و عبائى بى‏یقه پوشیده، که آستین‌هایش کوتاه بود، و در آن حال مانند پدرِ فرزند مرده‌ی جگر سوخته گریه می‌کرد و آثار حزن از رخسار مبارکش پیدا بود به طورى که رنگش تغییر کرده بود و در حالى که کاسه‌ی چشمش پر از اشک بود، می‌فرمود:

اى آقاى من! غیبت تو خواب را از من ربوده و آرامگاهم را تنک کرده و آسایش دل را برده، اى آقایم غیبتت سوگواریم را به فجائع ابدى پیوسته و یکى را پس از دیگرى ناپدید کرده و جمع و شماره دوستان را نابود نموده، من دیگر اشکى که از چشمم روان است و ناله‏اى که از گرفتاری‌هاى اندوهم و بلیات گذشته از سینه‏ام سر می‌کشد احساس نمی‌کنم جز همانى که در برابر دیده‏ام مجسم است و از همه گرفتاریها بزرگتر و جانگدازتر و سخت‏تر و ناآشناتر است و حوادثش با خشم تو در آمیخته و وارداتش با سخط تو عجین است‏

سدیر می‌گوید: از این امر عظیم و ناله‏هاى جانگداز هوش از سر ما پرید و دل ما از جا کنده شد و پنداشتیم که مصیبت بزرگى براى حضرت روى داده است. من عرض کردم: اى فرزند بهترین مردم روى زمین! خدا دیدگان شما را نگریاند. براى چه این طور سیلاب اشک از دیدگانت فرو میریزد؟ و چه چیز باعث این مصیبت گشته است؟.

حضرت آه سختى کشید که از اثر آن شکم مبارکش برآمده و بشدت حالش‏ تغییر کرد آنگاه فرمود: امروز صبح در کتاب جفر  می‌نگریستم. این کتاب مشتمل است بر علم مرگها و بلاها و مصائب، و علم گذشته و آینده تا روز قیامت که خداوند متعال به محمد و امامان بعد از او ارزانى داشته است. در آن کتاب دیدم که نوشته: قائم ما متولد می‌گردد و غیبت می‌کند. غیبت او طولانى مى‏شود و عمرش بطول می‌انجامد. در آن زمان اهل ایمان امتحان می‌شوند و به واسطه‌ی طول غیبتش شک و تردید در دل آنها پدید مى‏آید و بیشتر آنها از دین خود برمی‌گردند و رشته اسلام را از گردن خود بیرون مى‏آورند.[1]