برخی می‌پرسند آیا روایتی صحیح از منابع اهل سنت وجود دارد که حادثه‌ی غدیر را به گونه‌ای بیان کرده باشد که بیانگر و اثباتگر ولایت امیر المؤمنین علیه السلام باشد؟
پاسخ این است که سخن در باب حدیث غدیر فراوان است لکن اگر بخواهیم پاسخ سؤال شما را با یک روایت داده باشیم، حدیث ذیل را معرفی می‌کنیم که صدر و ذیل آن به روشنی حکایتگر برداشت شیعه از حادثه غدیر است:
معاویه به شخصى از قریش در مورد مجلس امام حسین علیه السلام این چنین نشانه داده است که: «هر گاه داخل مسجد پیامبر(صلی الله علیه و آله) شدی و در آن حلقه‌ی درسی را دیدی که گویی بر سر مردمانش پرنده‌ای نشسته و هیچ گونه تکان نمی‌خورند، و حضرت نیز پیراهنی که بلندی آن تا نصف ساق پایش است، بر تن کرده و در آن مجلس نیز لعب و سخن بیهوده بکار نمی‌رود، مجلس و حلقه‌ی حسین بن على است.»
قال معاویة لرجل من قریش: إذا دخلت مسجد رسول الله (صلّى الله علیه و آله و سلّم) فرأیت حلقة فیها قوم کأن على رؤوسهم الطیر. فتلک حلقة أبی عبد الله مؤتزرا على أنصاف ساقیه. لیس فیها من الهزیلا شیء. (الطبقاتالکبرى، محمد بن سعد بن منیع الهاشمی البصری (متوفای230)خامسة1،ص:412/ همچنین: تاریخ مدینة دمشق وذکر فضلها وتسمیة من حلها من الأماثل ج14 ص179/ أبی القاسم علی بن الحسن إبن هبة الله بن عبد الله الشافعی / متولد 499/ متوفای 571)
داستان ذیل جریان ملاقات آیت الله سید حسین حائری فشارکی (ره) با امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) است که در منزل ایشان که مجلس عزای حسینی در روز تاسوعا نیز بر پا بود، اتفاق افتاده است. این داستان را سه تن از بزرگان که به صورت
مستقیم و بلا واسطه از ایشان شنیده بودند، در کتاب‌های خود آورده‌اند. 1- آیت الله شیخ مرتضی حائری (در کتاب سرّ دلبران ص102) 2- آیت الله شیخ علی اکبر نهاوندی (در کتاب العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان ص ج2 ص 472) 3- آیت الله سید رضا صدر (در کتاب راه مهدی ص 267) متن ذیل نیز از کتاب «راه مهدی» است.
«حضرت آیة اللّه آقاى حاج سید حسین حائرى» که سالیانى در کرمانشاه سکونت داشتند و منزل ایشان مرکز نزول زوار کربلا از شناخت و ناشناخت در رفت و برگشت بود، خود ایشان چنین حکایت کرد:
مقدمه: متن ذیل روایاتی چند است از گوشه‌ای از فضایل شرکت در مجالس امام حسین علیه السلام و ذکرمصیبت آن جناب، که امید است با مطالعه و دقت در این روایات، قدر دان این محافل و مجالس بوده و خدای 
ناکرده غافل از این همه برکات، از دست دهنده‌ی این فرصت بی نظیر نباشیم. مطالعه‌ی این گونه از روایات ضمن ایجاد شناخت و معرفت نسبت به ارزش و جایگاه این محافل، در ما ایجاد شوق و طلب از این ذوات مطهر نیز می‌کند، که مساوی با رسیدن به مطلوب است. بدیهی است که کریم گرچه در کرم نیاز به طلب و سؤال ندارد اما طلب سائل موجب عنایت خاص کریم می‌شود.
